อับดุล ฆอฟฟัร ฃ่าน และขบวนการอหิงสาอิสลาม

ในปี ค.ศ. 1928 บาดชาห์ฃ่านและมหาตมาคานทีได้มีโอกาสพบหน้ากันเป็นครั้งแรก บุรุษทั้งสองรู้สึกชอบพอกันและกันขึ้นมาในทันที จากนั้นเป็นต้นมาบาดชาห์ฃ่านก็ได้กลายมาเป็นผู้ช่วยข้างกายคนสำคัญของมหาตมา และก็ยังเป็นผู้ที่นำแนวคิดอหิงสาและสัตยาเคราะห์ไปเผยแพร่ในหมู่มุสลิม

ฃ่าน อับดุล ฆอฟฟัร ฃ่านกล่าวย้ำอยู่เสมอว่า อหิงสานั้นคือแนวทางของอิสลามตามที่บัญญัติไว้ในพระคัมภีร์และยังเป็นอาวุธสำคัญที่นบีใช้ใน “ญีฮาด” หรือ สงครามศักดิ์สิทธิ์เมื่อครั้งพิชิตนครมักกะฮฺ

จากการที่ได้พบปะกับมหาตมา อุดมการณ์เพื่อปฏิรูปสังคมของบาดชาห์ฃ่านจึงได้ขยายกว้างไปไกลกว่าชุมชนปัชตุนของตนเอง ในการที่จะยกระดับชีวิตความเป็นอยู่ของชาวปัชตุนได้นั้นจำเป็นที่จะต้องปฏิรูปสังคมในอนุทวีปทั้งระบบ ด้วยการปลดแอกอนุทวีปออกจากอำนาจของเจ้าอาณานิคม และสร้างชาติอินเดียอันเป็นเอกราชและไม่แบ่งแยกบนพื้นฐานของแนวคิดฆราวาสนิยม ขบวนการฆุไดฆิดมัตการ์ (خداۍ خدمتګار ) หรือ ผู้รับใช้แห่งพระเป็นเจ้า จึงได้ถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อนำแนวคิดอหิงสาและสัตยาเคราะห์ของมหาตมาคานทีไปใช้เพื่อการเคลื่อนไหวต่อต้านการปกครองของอังกฤษในจังหวัดพรมแดนตะวันตกเฉียงเหนือ

ขบวนการฆุไดฆิดมัตการ์นั้นมีอีกชื่อเรียกหนึ่งว่า “ขบวนการเสื้อแดง” ที่มาจากสีของเสื้อที่สมาชิกสวมใส่ มีเรื่องเล่าว่า แต่เดิมนั้นนักปฏิรูปสังคมที่เป็นส่วนหนึ่งของขบวนการก็สวมเสื้อสีขาวตามแบบขบวนการสัตยาเคราะห์ทั่วอินเดีย แต่ด้วยสภาพดินฝุ่นที่แห้งแล้งของช่องเขาไคเบอร์ก็ทำให้เสื้อสีขาวต้องสกปรกในเวลาไม่นาน สมาชิกจำนวนหนึ่งจึงนำเสื้อไปย้อมให้เป็นสีอิฐซึ่งก็ได้กลายมาเป็นเครื่องแบบของกลุ่มในที่สุด การทำงานของขบวนการฆุไดฆิดมัตการ์เน้นไปในเรื่องการศึกษา การสร้างความเท่าเทียม และ การเผยแพร่แนวคิดการไม่ใช้ความรุนแรงในบริบทของศาสนาอิสลาม นอกจากนี้แล้วอุดมการณ์ที่สำคัญอีกประการหนึ่งของกลุ่มก็คือการเสริมสร้างการอยู่ร่วมกันอย่างสันติของชุมชนฮินดูและชุมชนมุสลิม