โดย ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.วราภรณ์ ฉัตราติชาต
ศูนย์เอเชียใต้ศึกษา สถาบันเอเชียศึกษา และคณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
กว่าจะเป็นพิพิธภัณฑ์แห่งชาติว่าด้วยวรรณกรรม
ชื่อของพิพิธภัณฑ์ก็ผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่น้อย ขอสรุปสั้น ๆ แบบรวบรัดตรงนี้เพื่อจะได้เข้าใจง่ายขึ้น
– เริ่มก่อตั้งในชื่อว่า พิพิธภัณฑ์วรรณกรรมสาธารณรัฐของ MSSR (ช่วงภายใต้การปกครองของสหภาพโซเวียต)
– ปี 1983 ก็ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น Dimitrie Cantemir ตามหนึ่งในคนสำคัญด้านวรรณกรรมของประเทศ
– ปี 1990 ก็มีการยุบ (Disband) การเป็นพิพิธภัณฑ์ และกลายมาเป็น “Mihail Kogălniceanu” National Centre for Literary Studies and Museography (อันนี้ยอมใจจริง ๆ ไม่กล้าแปล แต่น่าจะเป็นศูนย์ศึกษาวรรณกรรมและพิพิธภัณฑ์วิทยาแห่งชาติ Mihail Kogălniceanu)
– ปี 1997 ก็เปลี่ยนมาเป็นชื่อ พิพิธภัณฑ์วรรณกรรมโรมาเนีย Mihail Kogălniceanu
– วันที่ 1 มกราคม 2013 รัฐบาลมอลโดวา ยกระดับพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ให้เป็นพิพิธภัณฑ์แห่งชาติ และมาขึ้นกับกระทรวงวัฒนธรรม เพื่อการจัดการบริหารงานและบริหารสาขาอื่นของพิพิธภัณฑ์นี้ (แทนสหภาพนักเขียน)
– ยกระดับบ้านของสองนักเขียนชาวมอลโดวา Grigore Vieru (ปี 2015) และบ้านของ Alexandru Donici (ปี 2019) เป็นพิพิธภัณฑ์
ว่าด้วยนักเขียนหญิงของมอลโดวา/โรมาเนีย
I almost missed a chance to visit this ‘small but rich’ museum, Muzeul Național al Literaturii Române, if I didn’t use the trolleybus the other day. This museum has not been listed in the tourist map. Only a brief encounter with the sign, I saw two main words – Muzeul and Literaturii. It sparked my excitement and interests. From the Internet, this museum was found in 1965 on the initiative of the Writers’ Union of Moldova. Its name and mission were changed several times from that period. However, in 2013, the museum was recognized as a national museum and was transferred to be under the Ministry of Culture of the Republic of Moldova. It has been taken the name of
Muzeul Național de Literatură „Mihail Kogălniceanu (National Museum of Literature “Mihail Kogălniceanu”) since then.
During my visit, one of the main exhibitions was “25 female voices in Romanian literature”. The display was simple, but informative. The collections and objects reflect the well intention to conserve and protect country’s literary heritage objects, as well as to inform and educate the general public on literature and all these heritage objects. Spending an hour in this museum, I was thrilled with Moldova’s literature and its heritage. The aesthetic of literature can be seen through the book covers. I found it fascinating on the art direction, style and design of each period.
Thai literature also has a long history. I wish “Writers Association of Thailand” has been documented and collected books and author-related objects. Our next generation then can understand and learn about our country and society through the history of literature and point of views of those authors.
บทความนี้เป็นประสบการณ์จากการเดินทางในฐานะนักวิจัยแลกเปลี่ยน ภายใต้โครงการ Marie Curie Research and Innovation Staff Exchange scheme within the H2020 Programme (LABOUR Project)